Całe moje życie to starania, by uciec przed banałem istnienia.

W poprzednim poście wspominałam, że luty nie był zbyt przychylny w stosunku do mnie, jednakże, w porównaniu z tym, co dzieje się teraz, luty to był pikuś. Nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo pragnę spokoju, tak, świętego spokoju, żeby mieć czas na zdjęcia, na projekty, na bloga. Innymi słowy, pragnę chwili, którą będę mogła przeznaczyć tylko dla siebie. Pytanie tylko, czy taka chwila kiedykolwiek nadejdzie? Nie lubię rutyny i nudy, to fakt, ale nadmiar obowiązków też nie jest dla mnie. Bo ile można? Ile można wciąż się stresować, co przyniesie dzień następny, ile można wierzyć, że wszystko się ułoży, kiedy tak naprawdę zmierza w odwrotnym kierunku, ile można ciągle żyć w niepewności?  Ludzie, naprawdę, doceńcie to, co macie, czyli SPOKÓJ. Nawet jeśli wydaje się Wam, że w Waszym życiu nic się nie dzieje, to pomyślcie sobie, że macie coś, za co wielu oddałoby niemało. Bo nie wierzę, że jakikolwiek człowiek nie potrzebuje odrobiny spokoju i wyciszenia. Uważam, że nikt długo nie poci...

Roses, Bel Air, take me there.... Nie macie pojęcia, jak bardzo się cieszę, że luty dobiegł końca. Dlaczego? Otóż muszę przyznać, że nie był to dla mnie dobry okres. Masa stresu związanego z egzaminami, ciągła walka o dopełnienie wielu formalności w określonym terminie, oprócz tego drobne problemy mieszkaniowe i zdrowotne. Krótko mówiąc, wszystko zwaliło się na mnie jak lawina.